Η καταγγελία είναι από τις πιο σοβαρές που έχουν γίνει και έγινε δημόσια και επώνυμα. Ο φοιτητής Γιάννης Παχάκης κατήγγειλε τη μεταχείριση που είχε από αστυνομικούς της ΕΛΑΣ την περασμένη Δευτέρα.
Ο Παχάκης συμμετείχε στην κινητοποίηση των φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ. Δεν μπήκε όμως μέσα και ήταν από αυτούς που διαμαρτύρονταν απ’ έξω. Χωρίς κουκούλα και χωρίς να κρατάει κάτι. Αργότερα, με την πορεία θα πάει προς το Πολυτεχνείο.
Όμως, το βράδυ τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Αστυνομικοί της Κρατικής Ασφάλειας τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στη ΓΑΔΑ, χωρίς να του δώσουν για πολλές ώρες το δικαίωμα να επικοινωνήσει με δικηγόρο.
Όμως, πήραν τα κλειδιά του σπιτιού του και πρωί της Τρίτης πραγματοποίησαν έρευνα στο σπίτι του, παρουσία εισαγγελέα, χωρίς ωστόσο να βρουν τίποτα. Τελικά μετά από ώρες μίλησε με δικηγόρο, μεταφέρθηκε στην Ευελπίδων, όπου του ασκήθηκε ποινική δίωξη για διατάραξη κοινής ειρήνης, πρόκληση σωματικής βλάβης σε αστυνομικό, απόπειρα πρόκλησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης και εξύβριση κατά της Αρχής και αφέθηκε ελεύθερος. Η αστυνομία τον κατηγορε ότι επιτέθηκε στους αστυνομικούς.
Προκαλεί ομολογουμένως δυσάρεστη έκπληξη το γεγονός ότι για ένα περιστατικό που τελικά εκτονώθηκε χωρίς μεγάλη ένταση, η Κρατική Ασφάλεια αναζήτησε έναν συγκεκριμένο φοιτητή, τον εντόπισε, τον συνέλαβε, έκανε έρευνα στο σπίτι του και διατύπωσε κατηγορίες που δεν δείχνουν να αναλογούν προς τα πραγματικά περιστατικά.
Σημαίνει αυτό ότι στο πλαίσιο της λεγόμενης «μηδενικής ανοχής» θα έχουμε πλέον επιλεκτικές συλλήψεις ακόμη και μετά την εκτόνωση της όποιας έντασης; Και ποιες εγγυήσεις υπάρχουν ότι δεν θα είναι απλώς ένα είδος προληπτικού εκφοβισμού, με διάφορους διαδηλωτές να πρέπει να περάσουν την ταλαιπωρία μιας ποινικής δίωξης απλώς και μόνο για να αθωωθούν στο τέλος, εφόσον οι κατηγορίες δεν θα ευσταθούν;
Και εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: υπάρχει το γράμμα του νόμου, υπάρχει και το πνεύμα και η κοινή λογική. Με βάση τον ισχύοντα ποινικό κώδικα μπορεί να βρεθεί μια κατηγορία για κάθε διαδηλωτή, ιδίως εάν υπάρξει κάποια έστω μικρή αντέγκληση με τους παρευρισκόμενους αστυνομικούς των ΜΑΤ. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει σε κάθε διαδήλωση θα πρέπει η αστυνομία να συλλαμβάνει όλους τους διαδηλωτές.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις εισαγγελικές αρχές. Δεν μπορεί πάντα να θεωρείται αυτονόητο το κατηγορητήριο που παραθέτουν οι αστυνομικές δυνάμεις. Τα παραδείγματα διαδηλωτών που στο τέλος αθωώθηκαν τις κατηγορίες, όπως και το πλήθος περιπτώσεων όπου οι αστυνομικοί δεν μπορούν στο ακροατήριο να υπερασπιστούν τις αρχικές καταθέσεις τους, δείχνουν ότι χρειάζεται προσοχή στη χρήση τέτοιων μαρτυριών.
Το προηγούμενο με τις διώξεις για τις κινητοποιήσεις για τους πλειστηριασμούς
Όμως, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι όλα αυτά ξεκίνησαν με την τρέχουσα κυβέρνηση. Είχε προηγηθεί το μπαράζ διώξεων για τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς επί κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.
Και τότε είχε εμφανιστεί το φαινόμενο οι διώξεις εναντίον ακτιβιστών κατά των πλειστηριασμών, συμπεριλαμβανομένου και του πρώην υπουργού και τότε γραμματέα της Λαϊκής Ενότητας Παναγιώτη Λαφαζάνη, να μην στηρίζονται σε αυτόφωρες συλλήψεις την ώρα κάποιων εκτρόπων, αλλά στοιχεία που συγκέντρωνε σε βάρος τους η Κρατική Ασφάλεια, σε μια πρακτική που είχε προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις και ως προς τη σκοπιμότητα και ως προς τη μεθόδευση.
