«Mes que un club» αναφέρει το περίφημο σύνθημα της Μπαρτσελόνα που σημαίνει «Παραπάνω από ένα κλαμπ» θέλοντας να αναδείξει το μεγαλείο του συλλόγου της Καταλονίας.
Μπορεί ο ΟΦΗ να μην έχει την ιστορία και τα τρόπαια της Μπαρτσελόνα, αλλά είναι και αυτός κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ, έχοντας εξελιχθεί σε μια από τις πιο ιστορικές ομάδες στην Ελλάδα και σαφέστατα μετά τη Λάρισα η κορυφαία της ελληνικής περιφέρειας.
Ουσιαστικά πριν καν γίνει η σέντρα του τελικού ο ΟΦΗ έχει γράψει και πάλι ιστορία με τη συμμετοχή του σε έναν τρίτο τελικό κυπέλλου. Κάτι που εκτός της μεγάλης Λάρισας της δεκαετίας του 1980 (όπου είχε παίξει σε 3 τελικούς κυπέλλου σε 4 χρόνια κατακτώντας τον έναν και παίρνοντας και το πρωτάθλημα το 1988 και ένα ακόμα κύπελλο αργότερα το 2007) και της Δόξας Δράμας με τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του 1950 (όπου έφτασε τρεις φορές σε τελικό κυπέλλου το 1954, 1958 και 1959 αλλά είχε την ατυχία να πέφτει πάνω στο μεγάλο Ολυμπιακό εκείνης της εποχής, χάνοντας και τους τρεις) δεν έχει πετύχει καμία άλλη ομάδα της περιφέρειας.
Μέσα στην περίοδο του μεσοπολέμου, το 1925, στην οδό Ιδομενέως, σε ένα γυμναστήριο της πόλης του Ηρακλείου, γυμνάζονται μαζί αθλητές στίβου, αρσιβαρίστες, παλαιστές και ποδοσφαιριστές. Στις κουβέντες που κάνουν, έχουν ένα όραμα, ένα στόχο να ιδρύσουν ένα σύλλογο όπου να είναι όλοι αυτοί μέλη τους και να εκφράζει όλη την Κρήτη. Σταδιακά οργανώνουν τη δημιουργία ενός συλλόγου -ενός Ομίλου- όπως επιθυμούσαν να λέγεται. Ήθελαν το σωματείο που θα δημιουργήσουν να είναι ξεχωριστό. Να είναι ένας Όμιλος που θα αποτελείται από τους ίδιους τους φιλάθλους του. Κάπως έτσι ιδρύθηκε λοιπόν εκείνη τη χρονιά ο Όμιλος Φιλάθλων Ηρακλείου.
Ούτε οι ίδιοι οι ιδρυτές του που συνυπέγραψαν το καταστατικό στο σπίτι του μετέπειτα γιατρού, Μηνά Ζαμπόζη (και στο σωματείο ανήκαν αρχικά οι πρόσκοποι του Ηρακλείου και οι τελειόφοιτοι του γυμνασίου αρρένων της πόλης) δεν θα μπορούσαν να φανταστούν αυτή την εξέλιξη για την ομάδα της καρδιάς του.
Το πόσο θα μεγάλωνε ο ΟΦΗ φτάνοντας να γίνει η ομάδα της περιφέρειας με τις περισσότερες συμμετοχές στην Α’ Εθνική, καθώς μετρά 49 συμμετοχές από το ντεμπούτο του στην πρώτη κατηγορία το 1968–69 μετά την νίκη του με 3-0 επί του Πανελευσινιακού στο 3ο μπαράζ ανόδου μεταξύ των δύο ομάδων μέχρι και σήμερα. Έχοντας κατακτήσει ένα Κύπελλο Ελλάδας (1986–87) και ένα Βαλκανικό Κύπελλο (1989), και έχοντας συμμετάσχει επτά φορές σε διοργανώσεις της UEFA. Έχοντας και τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα το 1986, με τα περισσότερα από αυτά τα επιτεύγματα στη χρυσή εποχή του Ολλανδού (στα χαρτιά) αλλά Κρητικού (στην ψυχή και στην καρδιά) Ευγένιου Γκέραντ, του ανθρώπου που έμεινε στο τιμόνι του ΟΦΗ από το 1985 έως το 2000, ένας από τους πιο εμβληματικούς προπονητές που έγινε Γκεραρντάκης λατρεύοντας το νησί της καρδιάς του.
«Σε λίγες ώρες φεύγουμε από την Κρήτη… από τον τόπο μας… από το σπίτι μας… και πάμε να ζήσουμε το όνειρό μας! Ο ΟΦΗ είναι η Κρήτη! Είναι η οικογένεια, η αξιοπρέπεια, η κουλτούρα, το πάθος, η συγκίνηση, οι αρχές, οι ηθικές αξίες και οι άνθρωποι που έχουν μάθει να παλεύουν, δίχως να λογαριάζουν επιτυχίες! Η ευτυχία άλλωστε είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα! Όποιος κι αν είσαι… απ’ όπου κι αν είσαι… ό,τι και να κουβαλάς μαζί σου, αυτή η ομάδα μας ενώνει όλους! Είμαστε στον τελικό! Τα καταφέραμε! Πάμε να απολαύσουμε τη στιγμή! Είμαστε από την Κρήτη κι αυτή είναι η αρχή… Καλή μας επιτυχία!» αναφέρει χαρακτηριστικά το μήνυμα της ομάδας για τον αυριανό τελικό.
Είναι λογικό όλοι οι Κρήτες (ανά την Ελλάδα και όχι μόνο στο νησί) να ονειρεύονται τον τίτλο, αλλά το πιο βασικό είναι ότι ο ΟΦΗ είναι ήδη κερδισμένος, πριν καν αγωνιστεί, είτε πάρει το κύπελλο είτε όχι και το μέλλον του είναι λαμπρό.https://www.in.gr/author/glampiris/
