Το ζήτημα της τουριστικής εκπαίδευσης στην Κρήτη δεν είναι θέμα τοπικό ή ανταγωνισμού ανάμεσα σε πόλεις. Είναι θέμα στρατηγικής, συνέπειας και σοβαρότητας.
Η συζήτηση για την ίδρυση Σχολής Τουρισμού στο Ρέθυμνο επανέρχεται, και ασφαλώς κάθε πρωτοβουλία που ενισχύει την τουριστική παιδεία είναι καλοδεχούμενη.
Όμως το ουσιαστικό ερώτημα είναι άλλο: πώς μπορεί να προχωρά κανείς σε νέες ιδρύσεις, όταν οι σχολές που ήδη υπάρχουν παλεύουν να σταθούν όρθιες;
Η πραγματικότητα είναι γνωστή. Οι ΣΑΕΚ τουρισμού λειτουργούν με ελλείψεις σε εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό, με υποδομές πεπαλαιωμένες, με καθυστερήσεις στις προσλήψεις και με εργαστήρια που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς.
Οι Ανώτερες Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης (ΑΣΤΕ), από την άλλη, βιώνουν χρόνια προβλήματα στελέχωσης, κτιριακές εκκρεμότητες και θεσμική αβεβαιότητα με τις πρόσφατες κινήσεις των Υπουργείων Παιδείας και Τουρισμού.
Αντί να ενισχυθούν και να αποκτήσουν σταθερό και σύγχρονο πλαίσιο λειτουργίας, τα συναρμόδια Υπουργεία αποφάσισαν φέτος να μειώσουν τη διάρκεια των σπουδών τους από τέσσερα σε τρία έτη χωρίς καμία περαιτέρω πρόβλεψη, αποδυναμώνοντας το κύρος τους και περιορίζοντας πιθανώς την ακαδημαϊκή και επαγγελματική αναγνώριση των αποφοίτων.
Και ενώ όλα αυτά παραμένουν άλυτα, η κυβέρνηση συζητά για νέα σχολή.
Δεν μπορεί να μιλά κανείς για “ενίσχυση” της τουριστικής εκπαίδευσης, όταν το κράτος δεν έχει ακόμη εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για τις υπάρχουσες δομές — στέγαση, φοιτητική μέριμνα, εξοπλισμό, χρηματοδότηση και αξιοπρεπείς συνθήκες σπουδών.
Δεν μπορείς να οικοδομείς ένα νέο οικοδόμημα, όταν τα θεμέλια του παλιού παραμένουν ραγισμένα.
Η τουριστική εκπαίδευση δεν χρειάζεται περισσότερα δελτία Τύπου: χρειάζεται πολιτική βούληση, επένδυση και σχέδιο.
Το δεύτερο ζήτημα είναι το Λασίθι.
Το Λασίθι εκτός χάρτη: Αυτό είναι το σχέδιό σας για τον νομό;
Και ενώ σε άλλες πόλεις ανοίγουν νέες σχολές και κόβονται κορδέλες, στο Λασίθι η φράση «τριτοβάθμια εκπαίδευση» έχει καταντήσει να ακούγεται σαν μακρινό ανέκδοτο. Από τότε που κλείσατε το ΤΕΙ Ιεράπετρας, ακούμε για «αναβαθμίσεις» και «σχεδιασμό» — αλλά το μόνο που βλέπουμε είναι αποψίλωση.
Πού είναι, λοιπόν, η στρατηγική σας για την ανώτατη εκπαίδευση στο νησί;
Πού είναι η μέριμνα για έναν νομό που στηρίζει καθημερινά την τουριστική και αγροτική οικονομία της Κρήτης; Πού είναι το σχέδιο για να υπάρξει πανεπιστημιακή παρουσία στο Λασίθι;
Η κυβέρνηση οφείλει να ανοίξει τώρα τη συζήτηση για την αναβάθμιση και ανάπτυξη των υπαρχουσών σχολών, για την επανίδρυση τμήματος στην Ιεράπετρα, και για έναν δίκαιο χάρτη εκπαίδευσης που να περιλαμβάνει επιτέλους και τον νομό μας.
Κι ενώ αυτά τα ζητήματα μένουν άλυτα, το Λασίθι χάνει και την ευκαιρία για το Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού (ΤΕΦΑΑ) και Τμήμα Φυσικοθεραπείας.
Δυο τμήματα που το Λασίθι είχε πιστέψει —και δικαίως— ότι του ανήκαν: το ΤΕΦΑΑ Αγίου Νικολάου και το Φυσικοθεραπείας Ιεράπετρας.
Δύο τμήματα που μπήκαν σε αναστολή το 2020, και καταργήθηκαν οριστικά το 2023, παρά την ύπαρξη πληρέστατων και τεκμηριωμένων φακέλων, κατατεθειμένοι από το ΕΛΜΕΠΑ ήδη από το 2021. Δυστυχώς, η ματαίωση ενός τέτοιου σχεδίου δεν ήταν τεχνοκρατική απόφαση. Ήταν πολιτική ήττα για τον τόπο μας.
Η πραγματικότητα για το Λασίθι είναι σκληρή: Η Υγεία παλεύει για επιβίωση, με τον Δήμο να καταφεύγει στη λύση να ζητά χρηματοδότηση από Συλλόγους, ώστε να δοθεί ένα σταθερό επίδομα σε νεοδιόριστους γιατρούς του ΕΣΥ — μόνο και μόνο για να γίνουν πιο ελκυστικές οι θέσεις, εξαιτίας της κρατικής ανεπάρκειας. Το οδικό δίκτυο έχει ολοκληρωθεί μόλις κατά 30%.
Κανένα έργο για τη λειψυδρία δεν έχει τελειώσει, ενώ η Ιεράπετρα στενάζει από την ξηρασία. Η ΑΣΤΕΚ και το ΕΛΜΕΠΑ βρίσκονται στο έλεος της αδιαφορίας, παρά τους αγώνες εργαζομένων και τοπικών φορέων. Η Δασική Υπηρεσία και η Αρχαιολογική Υπηρεσία παραμένουν υποστελεχωμένες. Οι πολεοδομίες είναι σε στασιμότητα.
Οι δημόσιες υπηρεσίες αποδυναμώνονται η μία μετά την άλλη, με το γραφείο της ΔΕΗ της Ιεράπετρας να κλείνει και στη σειρά να βρίσκονται τα ΕΛΤΑ!
Μας τα παίρνετε όλα.
Αυτό είναι το σχέδιό σας;
Αυτό είναι το όραμά σας για το Λασίθι;
Ένας νομός που παράγει, που στέκεται στα πόδια του, που συμβάλλει με κόπο και μεράκι στην οικονομία της Κρήτης, δικαιούται να βρίσκεται στον χάρτη του κράτους, όχι στο περιθώριό του.
Η ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι υπόθεση των «λίγων και προνομιούχων» νομών.
Η Κρήτη πρέπει να αναπνέει ολόκληρη — και το Λασίθι μαζί της.
