Εορταστική καλημέρα με το μικρό Σπύρο μάς απευθύνει σήμερα ο Αρκάς
Εορταστική «καλημέρα» στέλνει ο Αρκάς, σήμερα, Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2024, ημέρα εορτής του Αγίου Σπυρίδωνα.
Ο Αρκάς στο σημερινό του σκίτσο φιλοξενεί, λόγω ημέρας, τον μικρό συμμαθητή του Θανασάκη, Σπύρο ο οποίος με το χαρακτηριστικό του ιδίωμα στην προφορά κάποιων συμφώνων εύχεται χρόνια πολλά για την ημέρα και τους εορτάζοντες λέγοντας:
– «Σφύρο και Σφυριδούλες, χρόνια μας πολλά!»
Ακολουθεί το σκίτσο:
Ο Αγιος Σπυρίδωνας
Όπως προκύπτει από τα κείμενα της λαογραφίας ο Αγιος Σπυρίδωνας ήταν προστάτης των φτωχών, πατέρας των ορφανών, δάσκαλος των αμαρτωλών.
Η καθαρότητα και η Αγιότητά του ήταν τέτοια που του δόθηκε η Χάρις του Θεού να κάνει θαύματα και έτσι ονομάστηκε Θαυματουργός.
Με φτωχική καταγωγή ο ίδιος, συμπονούσε τους συναθρώπους του και επιχειρούσε να απαλύνει τις δυσκολίες και τις αναποδιές στην καθημερινότητά τους.
Αναφέρεται λοιπόν ότι σε εποχές παρατεταμένης ξηρασίας, με την προσευχή του μάζευε τα σύννεφα για να βρέξει, γιάτρευε αρρώστιες και τιμωρούσε τους ανθρώπους που φέρονταν με δόλο και πονηριά εις βάρος των άλλων.
Ο κατά Κόντογλου «επαναστάτης» Αγιος Σπυρίδωνας
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Φώτης Κόντογλου, ο Αγιος Σπυρίδωνας τα έβαλε με τους μαυραγορίτες και γκρέμισε τις αποθήκες όπου φύλαγαν το σιτάρι μιας και μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού πέθαινε από την πείνα.
Η καταγραφή αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Αγιο και τη Χριστιανοσύνη του καθώς αμφισβητεί το στερότυπο ότι οι καλοί Χριστιανοί είναι άνθρωποοι που προσεύχονται αλλά δε δρουν, αντιθέτως δέχονται αδιαμαρτύρητα τη ζωή και υπομένουν ότι αυτή τους επιφυλάσσει, ελπίζοντας για τα καλύτερα στην Βασιλεία των Ουρανών.
Βοηθός και αλληλέγγυος
Ο Αγιος Σπυρίδωνας διήγαγε βίο λιτό και φτωχικό αλλά αυτό δε τον εμπόδιζε να σκέφτεται και να βρίσκει τρόπους για να βοηθήσει στα προβλήματα των άλλων.
«Kαι μ’ όλα αυτά εζούσε με τόση φτώχεια, που σαν πήγε κάποτε ένας φτωχός να τον βοηθήσει για να πληρώσει κάποιο χρέος του, δεν είχε να του δώσει τίποτα, και με θαύμα έκανε μαλαματένιο ένα φίδι που βρέθηκε σ’ εκείνο το μέρος, και το έδωσε στον φτωχό, κ’ εκείνος το έλιωσε και πλήρωσε το χρέος του».
Άλλη φορά πάλι έγινε κατακλυσμός, και τα ποτάμια ξεχειλίσανε και πλημμύρισε η χώρα, κι’ ο άγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε και τα νερά τραβήχτηκαν και στέγνωσε ο νεροπατημένος τόπος…» (Φώτης Κόντογλου, «Γίγαντες ταπεινοί»).
Ο καλογεράκος με τη σκούφια
Στην Ορδόδοξη αγιοραφία ο Αγιος Σπυρίδωνας παριστάνεται γέρος με γυριστή μύτη, διχαλωτό κοντό άσπρο γένι, «γέρων διχαλογένης φορῶν σκοῦφον». Δεν απεικονίζεται πουθενά ξεσκούφωτος.
Ο Νικόλαος Πολίτης στο απόσπασμα από το βιβλίο του «Παραδόσεις», αναφέρεται στον έναν από τους πολλούς λόγους για τους οποίους οι Κερκυραίοι έχουν βαθιά πίστη στον Αγιο Σπυρίδωνα και τον τιμούν ως προστάτη της πόλης αλλά και του νησιού:
«Όταν η πανούκλα «χτύπησε» την Κέρκυρα, το 1816, φάνηκε μια φορά στον αέρα ένας καλογεράκος με τη σκούφια του να κυνηγά ένα θηρίο και να το χτυπά μ’ ένα μεγάλο σταυρό.
Ο καλογεράκος ήταν ο Άγιος Σπυρίδωνας και το θηρίο η πανούκλα. Ήταν σα λιοντάρι και μαϊμού μαζί, κι είχε φτερά σαν της νυχτερίδας. Στο κάπο-Σίδερο την ανάγκασε ο Άγιος, χτυπώντας την με το σταυρό, να κάμει σταυρό στο βράχο και να ορκιστεί να μην ξαναπατήσει στην Κέρκυρα». (Νικόλαος Πολίτης, «Παραδόσεις»)
Τα σχόλια είναι κλειστά.