(Ένα άρθρο της Ευαγγελίας Φανουράκη, Υγιεινολόγου MPh, Δημοτικής Συμβούλου, Διοικήτριας του ΓΝΛ)
«Ο αποχαιρετισμός στον Γιώργο Χατζηδάκη, τον τελευταίο μεγάλο της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης, δεν ήταν απλώς ένας επικήδειος. Ήταν μια σιωπηλή υπόμνηση. Ένα κάλεσμα. Μια υπενθύμιση ότι το ήθος, η εντιμότητα και η συλλογικότητα κάποτε υπήρξαν κυρίαρχες αξίες στην τοπική αυτοδιοίκηση — και πως σήμερα δεν μας περισσεύουν, μας λείπουν δραματικά.
Ο Χατζηδάκης δεν ήταν μόνο αγωνιστής της Αντίστασης, εξόριστος, άνθρωπος του λαού. Ήταν και Δήμαρχος. Ένας Δήμαρχος που υπηρέτησε τον θεσμό με λιτότητα, αλλά με μεγαλοσύνη. Με σεμνότητα, αλλά με ιστορική βαρύτητα. Πίστευε πως «η πολιτική δεν είναι τέχνη εξουσίας, αλλά χρέος προσφοράς». Και η προσφορά του δεν μετριόταν σε θητείες ή θέσεις — αλλά σε σταθερότητα αρχών, πίστη στον άνθρωπο, αδιαπραγμάτευτο ήθος.
Τι κρίμα που η δική μας γενιά αυτοδιοικητικών δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει στο πεδίο της πολιτικής μάχης. Και τι πικρό να βλέπουμε, τόσα χρόνια μετά, Δημοτικά Συμβούλια παγιδευμένα σε προσωπικές διαμάχες, εγωισμούς και ψηφοθηρικές παγίδες. Να συγχέουν τον αντίλογο με τον αλληλοσπαραγμό. Να χάνουν το μέτρο. Την ουσία. Την αποστολή.
Κι όμως — αν σε καιρό ειρήνης και θεσμικής σταθερότητας δεν μπορούμε να συνεργαστούμε, πώς θα σταθούμε σε καιρό κρίσης;
Αν μια κρίση αξιών οδηγεί σε τοξικότητα, απορρύθμιση και ακυβερνησία, τι θα συμβεί σε μια νέα πανδημία ή φυσική καταστροφή;
Περισσότερο από ποτέ, η νέα γενιά αυτοδιοικητικών έχει χρέος να ισορροπήσει:
ανάμεσα στην ανάγκη για πρόοδο και τη μνήμη,
ανάμεσα στις πολιτικές επιδιώξεις και τις ηθικές δεσμεύσεις.
Και δεν αρκεί πια να το λέμε μόνο μεταξύ μας.
Οι λόγιοι, οι στοχαστές, οι ενεργοί πολίτες αυτού του τόπου — όσοι δεν σιώπησαν όταν όλα ήταν δύσκολα — έχουν σήμερα πρόσθετο καθήκον να παρακολουθούν, να παρεμβαίνουν, να νουθετούν. Όπου εντοπίζουν ρήξεις, να τοποθετούν γέφυρες.
Δεν φτάνει να τιμούμε τους νεκρούς μας με επικήδειους, αν την ίδια ώρα καταδικάζουμε τη μνήμη τους μέσα στην αίθουσα του Δημοτκού Συμβουλίου με την πολιτική μας ανεπάρκεια.
Ας είναι, λοιπόν, ο αποχαιρετισμός στον Γιώργο Χατζηδάκη όχι το τέλος μιας εποχής, αλλά η αρχή μιας άλλης τόσο για την δημοτική αρχή όσο και για την αντιπολίτευση.
Μιας εποχής πιο ανθρώπινης, πιο ειλικρινούς, πιο αποφασισμένης να φτιάξει έναν Δήμο με επίκεντρο τον άνθρωπο — είτε κατοικεί στην πόλη ή στα χωριά του Απάνω Μεραμπέλου.»
