Τιμούμε τα 84 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης. Εμπνεόμαστε, διδασκόμαστε από την ηρωική στάση όλων όσων όρθωσαν ανάστημα, κράτησαν παλικαρίσια στάση δίνοντας και τη ζωή τους απέναντι στη ναζιστική-φασιστική πολεμική μηχανή.
Η Μάχη της Κρήτης, κατέχει ιδιαίτερη θέση στη λαϊκή αντίσταση και πάλη της περιόδου του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Για πρώτη φορά, στην έως τότε πορεία του πολέμου, η ναζιστική εισβολή βρήκε απέναντί της μια γενικευμένη αντίσταση του λαού. Σηματοδότησε το τέλος της έως τότε παθητικής αποδοχής της και σήμανε την έναρξη της παλλαϊκής αντίστασης.
Ο λαός της Κρήτης έγραψε το δικό του έπος κατά των ναζί, παρ’ ότι η κυβέρνηση Μεταξά είχε μεριμνήσει να αφοπλίσει τον λαό. Η άμυνα του νησιού επί τοις ουσίας δεν προετοιμάστηκε ούτε από το επίσημο αστικό ελληνικό κράτος ούτε από το βρετανικό Επιτελείο Στρατού που ήξερε καιρό πριν τα σχέδια των Γερμανών.
Αυτό ακριβώς το παράδειγμα, που εξέπεμψε ο μαζικός λαϊκός ξεσηκωμός κατά τη διάρκεια της μάχης, θέλησαν τα ναζιστικά στρατεύματα να κάμψουν, επιστρατεύοντας για πρώτη φορά το μέτρο των αντιποίνων με τις φρικαλεότητες στο Κοντομάρι, στη Κάντανο, στη Βιάννο και σε εκατοντάδες χωριά στην Κρήτη και σε ολόκληρη τη χώρα στη συνέχεια.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των μαχών για την υπεράσπιση της Κρήτης, παρά τα πλήγματα που είχε δεχθεί από τη μεταξική δικτατορία, με χιλιάδες μέλη του στις φυλακές και τις εξορίες. Μπήκε μπροστά και αποτέλεσε στη συνέχεια τον κύριο αιμοδότη, οργανωτή και εμπνευστή της ΕΑΜικής αντίστασης που συσπείρωσε γύρω της, την συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Τα διδάγματα από εκείνη τη περίοδο είναι πολύτιμα για το σήμερα.
Ο φασισμός-ναζισμός “τράφηκε” μέσα από τους αστικούς θεσμούς , στηρίχτηκε στη γέννησή του από τα μονοπώλια της Γερμανίας και της Ιταλίας, ως μορφή άσκησης εξουσίας για να καταστείλει τον “εχθρό λαό” όταν αμφισβητήθηκε η εξουσία τους αλλά και για να επιβάλλει με τη βία μια νέα μοιρασιά των αγορών, των αποικιών, των σφαιρών επιρροής προς όφελος τους.
Δεν αμφισβήτησε ποτέ τα ιερά και όσια του καπιταλισμού.
Το τέρας του ναζισμού-φασισμού νικήθηκε από την καθοριστική συμβολή της ΕΣΣΔ – του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία – και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στα οποία πρωτοστάτησαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (όπως και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος) ήταν αποτέλεσμα των ανταγωνισμών των καπιταλιστικών κρατών για το μοίρασμα του κόσμου. Ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος.
Σήμερα, οι ίδιες αιτίες που γέννησαν τον Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου παραμένουν ακόμα πιο οξυμένες. Το ξαναμοίρασμα του κόσμου, μεταξύ των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών ενώσεων εξελίσσεται, πυροδοτώντας νέα κλιμάκωση στα πολεμικά μέτωπα, στην πολεμική προετοιμασία, στην ένταση των οικονομικών ανταγωνισμών, με θύματα του λαούς.
Είναι πολύ πιο φανερό σήμερα, 3 και πλέον χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, με τα παζάρια που βρίσκονται σε εξέλιξη, αυτό που είπε το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή. Ότι ο πόλεμος γίνεται μεταξύ “ληστών” για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας κόντρα σε όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που είτε τάσσονταν με το ευρωατλαντικό μπλοκ αναπαράγοντας τη ΝΑΤΟϊκή προπαγάνδα είτε με το ρωσικό που αναπαρήγαγαν τα περί αντιφασιστικού αγώνα της Ρωσίας.
Είναι πολύ πιο φανερό σήμερα, ότι η ανοιχτή στήριξη του Ισραήλ από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και ιδιαίτερα της ελληνικής κυβέρνησης, στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, με την ανοικτή ή συγκαλυμμένη στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων, που αποδέχτηκαν από τη πρώτη στιγμή τα περί δικαιώματος αυτοάμυνας του Ισραήλ, ότι βασίζεται στις “μπίζνες” και στα ευρύτερα σχέδια εδραίωσης της επιρροής του ευρωατλαντικού μπλοκ στην περιοχή.
Το ίδιο σκηνικό των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων αναπαράγει εκατοντάδες πολεμικές εστίες σε όλη τη γη.
Σε αυτό το σκηνικό η ελληνική κυβέρνηση με τη σύμφωνη γνώμη και των άλλων αστικών κομμάτων εμπλέκει ολοένα και περισσότερο τη χώρα μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους επιδιώκοντας μέρος τη λείας για λογαριασμό της αστικής τάξης της χώρας μας.
Η στροφή στην πολεμική οικονομία, παρασέρνει τα ήδη σμπαραλιασμένα κοινωνικά λαϊκά δικαιώματα ακόμα πιο κάτω. Η επιθετική εξωτερική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης που ασκείται μέσω της συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ακολουθεί ακόμη πιο επιθετική πολιτική στο εσωτερικό με την μεγαλύτερη καταπίεση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Το ελπιδοφόρο είναι το συνεχώς αυξανόμενο ρεύμα αμφισβήτησης απέναντι στη κυρίαρχη πολιτική, που εκφράζεται στο εργατικό- λαϊκό κίνημα, στη νεολαία και διαμορφώνεται μέσα από τους καθημερινούς αγώνες, με την καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ.
Απέναντι στα κελεύσματα υποταγής του λαού, στα σχέδια της αστικής τάξης, που σέρνουν το λαό στο πόλεμο, το ΚΚΕ αναδεικνύει το δρόμο διεξόδου από τη βάρβαρη πολιτική.
Μόνο ο λαός μπορεί να δώσει διέξοδο από τον κόσμο που φλέγεται από τους ανταγωνισμούς, δυναμώνοντας τον αγώνα του ενάντια στην εμπλοκή, τον καθημερινό αγώνα με προμετωπίδα το «καμία θυσία για τα κέρδη και τους πολέμους των καπιταλιστών».
Βάζοντας στόχο το κεφάλαιο και την εξουσία του, για να ανοίξει ο δρόμος για τη νέα κοινωνία του του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, που μόνο αυτή μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη, την αλληλεγγύη, την αμοιβαία συνεργασία με τους γείτονες λαούς.
