«Δεν υπάρχει τίποτε πιο άδικο από την ίση μεταχείριση των άνισων»
Χωρίς αμφιβολία, το διπλό φονικό που μετέτρεψε πρόσφατα τα Βορίζια Ηρακλείου, σε σκηνικό «Φαρ Ουεστ» είναι ένα αποτρόπαιο και φρικιαστικό γεγονός που προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η Κοινωνία το καταδικάζει σύσσωμη και απαιτεί την αυτονόητη αποκατάσταση της ειρηνικής εν δικαίω εννόμου τάξεως.
Οι ανακοινώσεις του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη για την ποινική αναβάθμιση της απλής οπλοκατοχής σε κακούργημα, που ήρθαν σε συνέχεια του πρόσφατου μακελειού, είναι οπωσδήποτε μία πρώτη ένδειξη ότι η Πολιτεία θέλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ένοπλης εγκληματικότητας στη Χώρα μας.
Ακολουθείται μία επαγωγική και επιστημονικά ανορθόδοξη συλλογιστική, ότι δηλαδή όποιος κατέχει όπλο θα κάνει απαραίτητα και φόνο. Περιμένουμε, βεβαίως με μεγάλο ενδιαφέρον την εξειδίκευση των μέτρων στο πλαίσιο της αναλογικότητας και κλιμάκωσης.
Παράλληλα, ανοίγει αναγκαστικά και μία συζήτηση, στην οποία δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι. Ζούμε σε μία φιλελεύθερη, ευτυχώς, Κοινωνία. Μάλιστα, όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από την ψυχολογική επίδραση του πρόσφατου διπλού φονικού στα Βορίζια, τόσο επιβάλλεται ο ψύχραιμος και συνετός δημόσιος λόγος.
Σίγουρα αυτό το τραγικό γεγονός σόκαρε την ελληνική κοινωνία, όμως σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του το ίδιο του υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, η εγκληματικότητα δεν παρατηρείται αποκλειστικά στην Κρήτη ή παραπάνω στην Κρήτη από ό,τι στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μην ξεχνάμε ότι, στο μεσοδιάστημα έχουν συμβεί ήδη στην υπόλοιπη Ελλάδα αρκετές ανθρωποκτονίες με ή χωρίς τη χρήση πυροβόλων όπλων.
Είναι τεράστιο λάθος να τσουβαλιάζουμε και να στοχοποιούμε τους Κρητικούς. Και βεβαίως δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία ενέργειες και «άσφαιρες» δηλώσεις επικοινωνιακού εντυπωσιασμού, που προκαλούν και αναστατώνουν κι άλλο την ήδη πληγωμένη τοπική κοινωνία. Από κανένα κόμμα, από κανένα φορέα. Η ώρα αυτή μας καλεί, να συνεργαστούμε, όλοι μαζί, για να αναζητήσουμε την πραγματική αιτία του προβλήματος, ώστε να προσπαθήσουμε να το λύσουμε.
Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Απλά και μόνο το νομικό καθεστώς της οπλοκατοχής;
Μα, ήδη το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο είναι αρκετά αυστηρό. Κρίσιμο ρόλο παίζει η εφαρμογή του και όχι η περαιτέρω αυστηροποίησή του. Γιατί αν ο πήχης σηκωθεί πάνω από εκεί που αντικειμενικά η Πολιτεία και οι αρχές μπορούν να περάσουν, τότε δεν θα έχουμε κανένα αποτέλεσμα. Μην λέμε μεγάλα λόγια και στη συνέχεια ο κόσμος δεν τα βλέπει να γίνονται πράξεις. Ή, χειρότερα, βλέπει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκόμενα.
Η απαγόρευση της κατοχής όπλων συλλήβδην και η παράδοσή τους δεν αποτελεί πανάκεια. Επίσης, ο περιορισμός έκδοσης των αδειών σκοποβολής, δεν θα λύσει το πρόβλημα. Αντιθέτως θα προκαλέσει αντιδράσεις στα αθλητικά σωματεία και σε όσους κατείχαν μέχρι σήμερα όπλα με νόμιμο τρόπο.
Ειδικά δε στην Κρήτη, με την υπάρχουσα κουλτούρα, θα βοηθούσε να ενισχυθεί και όχι να περιοριστεί η οργανωμένη εξάσκηση σκοποβολής. Για να έχουν όσοι θέλουν, νόμιμα την ευκαιρία να εκτονώνονται μέσω όπλων σε ελεγχόμενο και ειδικά οργανωμένο χώρο.
Εξάλλου, και τα μαχαίρια μπορούν να αφαιρέσουν τη ζωή. Και ο εμπρησμός. Να καταργήσουμε, λοιπόν τα μαχαίρια και τους αναπτήρες; Να εξαφανίσουμε από το βασίλειο της «Ωραίας Κοιμωμένης» όλα τα στοιχεία που συνδέονται με την ύπαρξη μίας «πολιτισμένης κοινωνίας»;
Να καταργήσουμε εντέλει και την κοινωνική συναναστροφή μέσω του 112, κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, στην προσπάθεια να περιορίσουμε κάθε κίνδυνο εμφάνισης εγκληματικής συμπεριφοράς; Θηριώδες και απάνθρωπο αλλά και εντέλει χωρίς αποτέλεσμα.
Το ένα πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι δεν ξέρει κανείς πόσα όπλα υπάρχουν στην Κρήτη. Άρα, πριν από κάθε αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου οπλοκατοχής είναι απαραίτητο να γίνει μία πλήρης απογραφή των όπλων. Να μπορεί να γνωρίζει το Κράτος πόσα και τι είδους όπλα υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην κατοχή των Κρητικών.
Μέσω της απογραφής, θα μπουν και οι ρεαλιστικές προϋποθέσεις. Μέχρι πόσα όπλα μπορεί να κατέχει κάποιος, όρους έκδοσης και τακτής ανανέωσης άδειας, και βεβαίως πρόβλεψη ατομικής ευθύνης του κατόχου.
Ζούμε σε μία σύγχρονη κοινωνία που η ατομική ευθύνη έχει καταστεί δεύτερη φύση μας για όλες τις βιοτικές και έννομες σχέσεις. Γιατί όχι και για την οπλοκατοχή λοιπόν;
Είναι άραγε η Κοινωνία μας τόσο εκσυγχρονιστική όσο για να αφομοιώσει το γάμο των ομόφιλων ζευγαριών, αλλά όχι τόσο ώριμη για να χωνέψει την νόμιμη οπλοκατοχή;
Και μιλάμε μόνο για νόμιμη οπλοκατοχή. Μη γίνεται σύγχυση των περιπτώσεων. Η Εθνική Αντίσταση, οι αγώνες των προγόνων μας απέναντι στους κατακτητές, σήκωσαν το νησί μας στο υψηλότερο βάθρο της Ανδρείας και της Περηφάνειας στο παγκόσμιο στερέωμα. Τα όπλα, δεν είναι μυστικό, αποτελούν στοιχείο ιστορικής παράδοσης, τιμής και ταυτότητας κάθε Κρητικού.
Πολλοί συμπολίτες μας έχουν στην κατοχή τους όπλα που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους. Αυτά τα όπλα είναι Ιερά Κειμήλια. Με ανεκτίμητη συναισθηματική αξία. Στοιχεία της προσωπικότητας μας και όχι της δήθεν εγκληματικότητάς μας. Αυτά, γιατί θα πρέπει να παραδοθούν στις αρχές;
Επίσης, κάποιοι συμπολίτες μας κατέχουν όπλα για λόγους φυσικής αλλά και ψυχολογικής ασφάλειας. Σε ένα τοπίο εντελώς αχαρτογράφητο και ασταθές, λόγω της κρίσης αποτελεσματικότητας των θεσμών.
Σε ένα περιβάλλον όπου κυοφορείται η ανασφάλεια πολλώ δε μάλλον και λόγω των πρόσφατων μεταναστευτικών πιέσεων στο νησί μας. Ο κάθε σώφρων πολίτης δικαιολογημένα προσπαθεί να θωρακίσει με ίδια μέσα την ασφάλεια στη ζωή, στην οικογένεια και στην περιουσία του. Ποιος μπορεί να στερήσει στον κάθε νομιμόφρονα πολίτη το δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα, όταν μάλιστα δεν μπορεί να του το εγγυηθεί σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας;
Άλλοι πάλι, μπορεί να κάνουν συλλογή όπλων. Άλλοι, να αθλούνται στη σκοποβολή. Άλλοι να είναι κυνηγοί.
Από την ίδια την έννοια της ποινής αλλά και της απαίτησης για δίκαιη ποινή συνάγεται ότι κάθε «εγκληματική» συμπεριφορά θα πρέπει να συνιστά ένα κακό ένα malum, που κλονίζει τους όρους της κοινωνικής συνύπαρξης μέχρι του σημείου ώστε να είναι υποχρεωμένη η Πολιτεία εκ της αποστολής της να το αποτρέψει και μάλιστα με την αυστηρότατη ποινή.
Όπως έχει πει και ο Αριστοτέλης, δεν υπάρχει τίποτε πιο άδικο από την ίση μεταχείριση των άνισων.
Δεν είναι λοιπόν δίκαιο, όλοι όσοι έχουν απλά στην κατοχή τους όπλο να θεωρηθούν εγκληματίες κακουργήματος, ακόμη και αν δεν το έχουν δηλώσει, μέχρι σήμερα.
Και μιλάμε πάντα για την οπλοκατοχή. Ο οπλοφορία και οπλοχρησία για τέλεση εγκλήματος θα πρέπει να τιμωρούνται αυστηρότατα.
Άρα, τι πρέπει να γίνει;
Όσοι επιθυμούν να κατέχουν νόμιμα όπλα θα πρέπει, να μπορούν να τα διατηρήσουν κατόπιν αιτήσεως προς τις αρμόδιες αρχές, φέροντας την υποχρέωση να τα δηλώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα καθώς και να τα συντηρούν και να τα φυλάσσουν σε συγκεκριμένο χώρο που θα πιστοποιείται από τις Αρχές.
Η Πολιτεία θα πρέπει να νομιμοποιήσει την κατοχή όπλων. Όχι να την τιμωρήσει εξαρχής. Πιο αποτελεσματικά ελέγχεις το συνεργαζόμενο από τον διωκόμενο. Για να ξέρει η Πολιτεία πού βρίσκονται τα όπλα σε πραγματικό χρόνο καθώς και το προφίλ και τις προϋποθέσεις κατοχής.
Μάλιστα, το Κράτος θα πρέπει να μπορεί να αξιοποιεί τους κατόχους όπλων. Όχι να τους περιθωριοποιεί και να τους τιμωρεί σε κάθειρξη, αλλά να τους δίνει ρόλο υπό προϋποθέσεις. Να τους εκπαιδεύει και να οργανώνει ομάδες κρούσης (Παλλαϊκής Άμυνας) για να ενεργοποιούνται εφόσον απαιτηθεί, προς όφελος της ασφάλειας των πολιτών, με την καθοδήγηση των αρμοδίων Αρχών.
Παράλληλα, θα πρέπει να δημιουργηθεί στην Ελληνική Αστυνομία ένα Μητρώο που θα περιέχει πληροφορίες για όλα τα δηλωμένα όπλα με τα χαρακτηριστικά τους καθώς και τα στοιχεία των κατόχων τους, ώστε να μπορεί να τους εντοπίζει άμεσα, από τα ίχνη σε περίπτωση παράνομης χρήσης.
Κακουργηματική θα πρέπει να θεωρείται η κατοχή ή μεταφορά όπλων πέραν των δηλωθέντων στο παραπάνω μητρώο και η παράνομη οπλοφορία και χρήση. Όχι η απλή κατοχή όλων των όπλων συλλήβδην.
Συμφωνούμε με την πρόβλεψη επιβαρυντικών περιστάσεων, π.χ. υποτροπή σε περίπτωση πλημμελήματος, χρήση όπλων σε περιπτώσεις ζωοκλοπής, παράνομης βίας, εκβίασης. Αυτούς ναι, να τους αφαιρεθούν τα όπλα άμεσα. Αλλά όχι να ελέγχεται για κακούργημα όποιος τηρεί τους νόμους και δεν έχει ενοχλήσει κανένα.
Αφού θα έχουν δηλωθεί όλα τα όπλα και θα έχουν μπει οι κανόνες του παιχνιδιού για όλους, η Ελληνική Αστυνομία, θα έχει σίγουρα καθοριστικό ρόλο στον εντοπισμό και εξιχνίαση μη δηλωμένων όπλων, και τότε οι ποινές θα πρέπει να είναι πολύ βαρειές.
Αλλά και πάλι, για να μην εθελοτυφλούμε και για να μην περιμένουμε θαύματα που δεν πρόκειται να γίνουν, δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι η εγκληματικότητα θα εξαλειφθεί με την εξαφάνιση των όπλων.
Καμία επιστημονική μελέτη δεν έχει αποδείξει τη σχέση μεταξύ κατοχής όπλου και άσκησης βίας.
Όταν κάποιος αφαιρεί ζωή του συνανθρώπου του, άλλη είναι η αιτία, και όχι επειδή κατέχει όπλο. Επίσης όταν κάποιος πιάνει όπλο να σκοτώσει δεν τον σταματάει το γεγονός ότι η οπλοκατοχή είναι κακούργημα.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Το πρόβλημα της βίαιης αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν είναι η νόμιμη οπλοκατοχή. Αυτό που χρειάζεται να αλλάξει είναι η κουλτούρα των ανθρώπων. Και αυτό απαιτεί μακρόπνοες δράσεις και βαθιές τομές. Παρεμβάσεις που θα αλλάξουν αντιλήψεις και συμπεριφορές. Όχι επιδερμικές και προσωρινές εξαγγελίες, που ξεφτίζουν σε μερικές εβδομάδες. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…..
Όσο για τη Μεσσαρά, έχουμε ήδη προτείνει μία εμβληματική παρέμβαση, ένα πρότζεκτ που θα δώσει τεράστια ώθηση στο αναπτυξιακό προφίλ της ευρύτερης περιοχής και όχι μόνο. Την ίδρυση και λειτουργία τμήματος της Ανώτατης Κρατικών Σχολής Παραστατικών Τεχνών στη Μεσσαρά, ώστε η εκπαίδευση και ο πολιτισμός να ρίξουν νερό στο μύλο του εκσυγχρονισμού.
Η Πολιτεία σε συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον επιχειρηματικό τομέα χρειάζεται να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της μάχης, για δημιουργία κοινωνικής αξίας στην περιοχή, για την αλλαγή κουλτούρας. Προσφέροντας πολιτισμό, προσφέροντας αλλαγή τρόπου σκέψης, προσφέροντας νέες αξίες και σύγχρονα ιδεώδη.
Μετά από όλα αυτά, και με αγάπη για τον τόπο μας, αναμένουμε τον Πρωθυπουργό που έχουμε την τύχη να είναι Κρητικός, να δώσει με κρίση δικαίου ανδρός τις κατάλληλες οδηγίες στους συνεργάτες του. Για να μη ζήσουμε ποτέ πια παρόμοια φρικτά σκηνικά. Για την κοινωνική ειρήνη, την ανάπτυξη και την προκοπή.
