Το έκανε με κρότο: Πώς ο Αλέξης Τσίπρας άλλαξε τα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό

Ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από βουλευτής και άναψε φωτιές στο πολιτικό σκηνικό. Τι σηματοδοτεί αυτή του η κίνηση, πως αλλάζουν τα δεδομένα και γιατί ο Αλέξης θα πρέπει να θυμηθεί και πάλι τον νεότερο εαυτό του.

Κείμενο Δημήτρης Τερζής

«Γιατί το ταξίδι συνεχίζεται και η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που ακόμη δεν έχουμε ταξιδέψει». Τάδε έφη, Αλέξης Τσίπρας από το Ζάππειο Μέγαρο, στις 29 Ιουνίου του 2023, απευθυνόμενος σε φίλους, συντρόφους και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

«…Ίσως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην δήλωση παραίτησής του από βουλευτής, σήμερα, 6 Οκτωβρίου του 2025 και πάλι απευθυνόμενος σε συντρόφους, ακριβώς 27 μήνες και κάτι μέρες από το Ζάππειο και την αποχώρησή του από την ηγεσία του κόμματος.

Πολλά μπορείς να καταλογίσεις στον πρώην πρωθυπουργό, λάθη, αστοχίες, κακές εκτιμήσεις. Όπως μπορείς να του πιστώσεις και πολλά καλά. Το κυριότερο όμως, φίλοι και εχθροί οφείλουν να του αναγνωρίσουν ότι είναι μεγάλος πολιτικός παίκτης.

Αν μη τι άλλο ο Αλέξης Τσίπρας σήμερα τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του πολιτικού σκηνικού. Και τα τάραξε σε τέτοιο βαθμό που η δίνη τους θα επηρεάσει την πολιτική ζωή του τόπου για μεγάλο διάστημα. Για πρώτη φορά παραιτείται από τη θέση του ένας ενεργός -επί 16 συναπτά έτη- πολιτικός, που έχει περάσει από όλες τις θέσεις: του πολιτικού αρχηγού, του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του πρωθυπουργού και εσχάτως του βουλευτή.

Σε ένα βαθιά τελματωμένο πολιτικό σκηνικό, σήμερα είδαμε, επιτέλους, κάτι να κινείται, να ξεφεύγει από τα τετριμμένα και να κάνει κρότο. Φανταστείτε τι έχει να γίνει τις επόμενες μέρες, τις αντιδράσεις, τα σχόλια, τις επιθέσεις, την αντίδραση του κόσμου, τη νέα πραγματικότητα που θα διαμορφωθεί στις δημοσκοπήσεις.

Έτσι κι αλλιώς οι παρεμβάσεις του Αλέξη Τσίπρα, ειδικά το τελευταίο διάστημα, δημιουργούσαν ντόρο, σε σημείο να φτάσει η κυβέρνηση ν’ αλλάξει ρότα απέναντί του, διαπιστώνοντας ότι του έκανε τεράστιο καλό με τις συνεχόμενες επιθέσεις της στο πρόσωπό του. Ας σημειωθεί ότι μιλάμε για μια κυβέρνηση πρώτη στις δημοσκοπήσεις, αλλά με βαριά πληγωμένο προφίλ, είτε από τα Τέμπη, είτε από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, είτε από τη διαχείριση της καθημερινότητας και των προβλημάτων του πολίτη.

Και την ίδια ώρα στον αντίποδα υπάρχει μια κατακερματισμένη αντιπολίτευση με τα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) να έχουν τα δικά τους προβλήματα και ν΄αποζητούν ένα καλύτερο πολιτικό αύριο, χωρίς να καταφέρνουν όμως να πείσουν τον κόσμο, ο οποίος επιθυμεί πολιτική αλλαγή.

Υπό αυτό πρίσμα, ίσως είναι περιττό να σημειωθεί πως τα δύσκολα τώρα αρχίζουν για τον πρώην πρωθυπουργό. Κι αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει ο ίδιος, γι’ αυτό άλλωστε και η συγκεκριμένη απόφαση εκτός από δύσκολη έχει και μια ιδιαίτερη, κομβική σημασία.

Εξάλλου, για πρώτη φορά ο Αλέξης Τσίπρας θα πορευτεί εκτός του γνώριμου και ασφαλούς πλαισίου ενός κόμματος στο οποίο μεγάλωσε (πολιτικά και ηλικιακά). Δεν είναι εύκολο να κατέβεις από το τρένο, όχι για να πάρεις τα μπογαλάκια σου, να αποχωρήσεις από το σταθμό και να χαθείς στο πλήθος, αλλά για να αφουγκραστείς κάτι διαφορετικό και να αρχίσεις κάτι καινούργιο.

Στην επιστολή παραίτησής του, εξάλλου, το λέει καθαρά: «Πιστεύω όμως στη δύναμη του λαϊκού κινήματος που παλεύει συλλογικά για κοινωνική δικαιοσύνη. Πιστεύω στη βούληση και τις πράξεις των πολλών. Με αυτούς, τις ανάγκες και τις ελπίδες τους, είμαι αποφασισμένος να συναντηθώ».

Αν μη τι άλλο, αυτό το λες και υπόσχεση. Ένα ραντεβού για μια συνάντηση μ΄ έναν άνθρωπο που ξεκίνησε την πολιτική του διαδρομή μέσα από τα λαϊκά κινήματα και τις συλλογικές διαδικασίες.

Στο χέρι του είναι αν θα καταφέρει να είναι στην ώρα του στο ραντεβού με παλιό του εαυτό και την Ιστορία. Αν θα θυμηθεί για παράδειγμα τον Αλέξη των 26 ετών στο καράβι για την Γένοβα το 2001 κατά της παγκοσμιοποίησης ή τον Αλέξη σε κάθε κινητοποίηση στην οποία ήταν παρών.

Γιατί αν ο πρώην πρωθυπουργός έφτασε εκεί που έφτασε, σε μεγάλο βαθμό το οφείλει στο γεγονός ότι έβγαινε στο δρόμο, συνομιλούσε με τον κόσμο, γινόταν ένα μαζί τους. Εξάλλου, αυτό του ακριβώς το χαρακτηριστικό είχε προβληματίσει εκείνα τα χρόνια τους κομματικούς ταγούς: το γεγονός δηλαδή ότι δεν κουβαλούσε ένα «βαρύ» μαρξιστικό προφίλ, αλλά κάτι περισσότερο νεανικό, άμεσο και ανθρώπινο, βαθιά επικοινωνιακό που έκανε γκελ στον κόσμο.

Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να ξανακερδίσει το στοίχημα. Έχοντας κλείσει τα 51 του χρόνια πριν από δύο μήνες, φαίνεται να βρίσκεται στην πιο δημιουργική του φάση. Και γι’ αυτό τολμά να διαβεί τον Ρουβίκωνα ενός απίστευτα κουρασμένου πολιτικού σκηνικού, όπου κυριαρχεί το εξής οξύμωρο: η αποκαλούμενη προοδευτική αντιπολίτευση να βρίσκεται σε χειρότερη θέση από μια βαθιά τραυματισμένη κυβέρνηση, η οποία συν τοις άλλοις κουβαλάει και το αντίστοιχο βάρος από τη φθορά της εξουσίας.

Μπορεί να του βγει η ζαριά; Ναι. Μπορεί να συμβεί το αντίθετο; Επίσης ναι. Σε κάθε περίπτωση αυτό θα φανεί στην πορεία. Έως τότε όμως αξίζει να αναλογιστούμε ότι στην πολιτική δεν συνηθίζεται να εγκαταλείπονται οι καρέκλες της εξουσίας και των πάσης φύσεως προνομίων.

Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας τολμά να το κάνει, αν μη τι άλλο τον διαφοροποιεί σε θεμελιακό βαθμό και τον κάνει να ξεχωρίζει.

Αρκεί αυτό; Προφανώς και όχι. Χρειάζονται πολλά περισσότερα, η ίδια η κοινωνία τα έχει ανάγκη και το φωνάζει. Και το κάνει με κάθε τρόπο. Ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να την ακούσει. Επίσης με τον δικό του τρόπο…