Μοναδικές στιγμές σε ναό του Δήμου Μινώα κατά τη Θεία Κοινωνία του Μεγάλου Σαββάτου.
Κάποια πράγματα ίσως οι περισσότεροι να τα έχουμε ακούσει, να τα έχουμε διαβάσει, ή να μας τα έχουν διηγηθεί κάποιοι, κάπου κάποτε. Οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- δεν τα έχουμε δει. Δεν έχουμε νιώσει τη δύναμη της στιγμής και το συμβολισμό μιας πράξης που είναι ικανή να αγγίξει και τον πιο στέρεο και σταθερό άνθρωπο.
Κι όμως, σε ένα μικρό χωριό του δήμου Μινώα Πεδιάδος, μια τέτοια στιγμή συνέβη. Και δεν ήταν απλώς μια στιγμή· ήταν αποκάλυψη, κατάνυξη, πίστη. Ήταν μια κίνηση που γέμισε τους λιγοστούς πιστούς με δάκρυα συγκίνησης. Μια κίνηση που τους έφερε πιο κοντά στο Θείο, μέσα από τη μεσολάβηση ενός νέου, αλλά σεβάσμιου κληρικού.
Νέος σε ηλικία, λειτουργεί στη Μητρόπολη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου. Είναι -σύμφωνα με πληροφορίες- γιος ιερέα, μεγαλωμένος με ήχους ψαλμών και το φως των καντηλιών. Ήρθε προσωρινά, για να αντικαταστήσει τον ασθενή ιερέα του μικρού χωριού, μα η ταπεινότητά του δεν περιοριζόταν εκεί. Φαινόταν στη φωνή του, βαθιά, καθάρια, στεντόρεια. Φαινόταν στον τρόπο που τελούσε τη λειτουργία – όχι ως υποχρέωση, αλλά ως προσφορά. Μετέδιδε με κάθε λέξη, με κάθε ψαλμό, το βίωμα της πίστης του. Σε τραβούσε μέσα, σε τύλιγε με ιερή ευλάβεια. Ήταν, με όλη τη σημασία, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό. Κι αυτό, το πέτυχε στον απόλυτο βαθμό.
Ήταν στην πρωινή λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου όταν έγινε το απρόσμενο. Πριν την ολοκλήρωση της Θείας Κοινωνίας, λίγοι πιστοί είχαν απομείνει στον μικρό ναό του χωριού. Ξαφνικά, λίγο από το Αίμα του Κυρίου χύθηκε από το Άγιο Δισκοπότηρο. Κανείς δεν κατάλαβε το πώς. Έπεσε στο πάτωμα – πάνω στο μάρμαρο, στο πιο γήινο σημείο ενός τόσο ουράνιου τελετουργικού. Μια γυναίκα έσπευσε και τοποθέτησε μερικά φύλλα δάφνης γύρω από το χυμένο κρασί, για να οριοθετήσει τον ιερό χώρο. Ήταν πλέον καθήκον του ιερέα να τιμήσει το Άγιο Μυστήριο. Να πράξει ό,τι προστάζει η πίστη.
Και τότε έγινε αυτό που κάποιοι έχουν ακούσει, ελάχιστοι όμως έχουν δει. Ο νεαρός ιερέας μπήκε στο Ιερό. Άφησε με προσοχή το Άγιο Δισκοπότηρο. Βγήκε ξανά. Έπεσε στα τέσσερα, άπλωσε τα ιερά άμφιά του στο δάπεδο, και με ευλάβεια άρχισε να ρουφάει από το πάτωμα το Αίμα του Χριστού. Για περίπου ενάμιση λεπτό, το εκκλησίασμα δεν ανέπνεε. Οι ψίθυροι σώπασαν, οι σκέψεις πάγωσαν. Ο ιερέας, γονατιστός, έκανε την προσευχή του και συνέχιζε αθόρυβα να τιμά το Μυστήριο. Δεν άφησε τίποτα, ούτε μια σταγόνα. Γιατί δεν ήταν απλώς κρασί. Ήταν το Αίμα του Χριστού.
Κανείς δεν μίλησε. Κάποιοι έκλαψαν εκείνη τη στιγμή, άλλοι αργότερα. Η συγκίνηση μεταφέρθηκε μαζί με τους λίγους πιστούς μέχρι το καφενείο του χωριού. Περίπου δέκα άτομα κάθονταν εκεί όταν μπήκε ο ιερέας. Δεν χρειάστηκε να πει πολλά – τα μάτια όλων έλεγαν ήδη όσα δεν χωρούσαν σε λόγια. Κι όμως, του μίλησαν. «Δεν το έχουμε ξαναδεί αυτό, πάτερ», του είπαν. Ο νεαρός ιερέας χαμογέλασε διακριτικά και τους απάντησε απλά, μα με ουσία που άγγιξε καρδιές: «Αν είχες τον Χριστό μπροστά σου και έβλεπες να χύνεται το αίμα Του, που ήξερες ότι είναι θαυματουργό και θεραπευτικό… Τι θα έκανες;»
Η κυρία, η ίδια που έβαλε τα φύλλα δάφνης λίγη ώρα πριν, απάντησε πρώτη, με φωνή βραχνή από τη συγκίνηση: «Θα μαλώναμε για το ποιος θα το πρωτοβάλει στο στόμα του…». Και τότε εκείνος, χωρίς ίχνος έπαρσης, είπε: «Ακριβώς. Αυτό είναι το Αίμα του Χριστού». Μια τέτοια πράξη, δεν χρειάζεται παραπάνω εξηγήσεις. Αγγίζει τον πυρήνα της πίστης…
ΠΗΓΗ: ΠΑΤΡΙΣ
